Όταν το 2020 δημιούργησα τη φωτογραφική σειρά “The Body I Live In”, η αυτοπροσωπογραφία μεταμορφώθηκε για μένα στον καθρέφτη που πάντα απέφευγα να κοιτάξω το σώμα μου. Ένα σώμα που για δεκαετίες κουβαλάει στον ελαφρύ σκελετό του, δεκάδες παραπανίσια κιλά σωματικού βάρους.

​

Δεν περίμενα ποτέ ότι πέντε χρόνια μετά, μέσα από τον τρομερά επίπονο και επώδυνο δρόμο της αυτογνωσίας μέσω της συνειδητότητας της ενεργειακής θεραπείας και της πνευματικότητας, θα έφτανα να συναντήσω την ψυχή και το πνεύμα που είμαι.

​

Ότι πίσω από αυτά τα κιλά, υπάρχει ένα βαθύτατα κι ανεπανόρθωτα τραυματισμένο έμβρυο, νεογέννητο, μωρό, παιδί, έφηβη, γυναίκα που για 52 χρόνια κραύγαζα για βοήθεια αλλά δε με άκουγε κανείς. Οι γονείς μου δε γνώριζαν και δεν κατάλαβαν ποτέ. Ούτε οι γιατροί μου. Μόνο οι δάσκαλοι μου στο Δημοτικό έλεγαν στη μητέρα μου: “Η Μαρία είναι σα να έχει έρθει από άλλο κόσμο. Σα να ζει σε άλλη εποχή. Είναι τρομερά υπερευαίσθητη και ρομαντική και δε θα καταφέρει να επιβιώσει στον κόσμο που ζούμε.”

​

Και η Μαρία μεγάλωνε και συνέχιζα να μη μπορώ να επιβιώσω μόνη μου στον κόσμο που ζούμε.

​

Από παιδί είχα μεταφυσικές & υπαρξιακές ανησυχίες. Αναρρωτιόμουν αν υπάρχει θεός και ποιός είναι, αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο. Ήθελα να ρωτάω και ν ανακαλύπτω τα πάντα γύρω μου.

​

Πάντα αφηγούμουν πως όταν ήμουν 7 μηνών έμβρυο, έπεσε ξαφνικά η μητέρα μου και γύρισα ανάποδα σε ισχιακή θέση αφού τυλίχτηκα ολόκληρη με τον ομφάλιο λώρο μου.

​

Πάντα αφηγούμουν ότι ήμουν ψηλά στην κοιλιάς της και δεν κατέβαινα.

​

Πάντα αφηγούμουν ότι γεννήθηκα με φυσιολογικό τοκετό τρομοκρατημένη και κακοποιημένη από ένα ασυνείδητο γυναικολόγο - μαιευτήρα.

​

Πάντα αφηγούμουν πως 13 μηνών, ανέβασα 41 πυρετό με σπασμούς κι έπαθα συγκοπή και δεν επανερχόμουν. Ότι ο εγκέφαλος μου δεν οξυγονώθηκε για πολύ ώρα και πως ο παιδίατρος είπε όταν με είδε πως “το παιδί είναι τελειωμένο αλλά θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να το φέρω πίσω”. Πως φοβόταν πως αν επανέλθω μπορεί να μείνω με νοητική αναπηρία.

​

Τα αφηγούμουν όμως ως παρατηρητής κι από συναισθηματική απόσταση. Είναι ο τρόπος που η ψυχή μας βρίσκει τρόπους να προστατεύεται για να επιβιώσει.

​

Και κανένας μα κανένας ψυχολόγος, ψυχοθεραπευτής, σύμβουλος ολιστικής υγείας, ενεργειακός θεραπευτής, δεκαέξι ολοκληρα χρόνια, δεν έβλεπε τη μεγάλη εικόνα και τι πραγματικά μου συνέβαινε.

​

Μέχρι που, πριν περίπου τρία χρόνια, η υπερευαίσθητη καρδιά μου και το υπερευαίσθητο νευρικό μου σύστημα δεν άντεξαν τ’ απανωτά χτυπήματα και κατέρρευσα γι ακόμη μια φορά. Η θλίψη και ο θυμός γέμισαν το σώμα μου με συσπάσεις και σπασμούς και δεν μπορούσα να κουνηθώ από τον πόνο. Ο ψυχικός πόνος και το “δεν αντέχω άλλο” είχαν πλέον σωματοποιηθεί, χτυπώντας τους μυς που προστατεύουν και την ίδια την καρδιά αλλά και το νευρικό μας σύστημα.

​

Μια ασυνείδητα λάθος διάγνωση και ομοιοπαθητική θεραπεία, με γύρισε πίσω στο τραύμα της γέννησής μου, για να βιώσω ξανά όλα αυτά που έζησα πριν και μετά απ’ αυτή, να καταρρεύσει το ένα σύστημα μου μετά το άλλο (μυοσκελετικό, ανοσολογικό, νευρολογικό, καρδιακό, κυκλοφορικό, ενδοκρινικό, νοητικό) και να οδηγηθώ στην απόλυτη σωματική, ψυχοσυναισθηματική και νοητική κατάρρευση.

​

Γι ακόμη μια φορά στη ζωή μου βρέθηκα σε κατάσταση πάλης ή φυγής και ζούσα ένα εφιάλτη που δε τελείωνε με τίποτα. Ήμουν πρωτογωνίστρια σε μια ταινία δραματική, τρόμου κι επιστημονικής φαντασίας μαζί. Βρέθηκα τραυματισμένη, τρομοκρατημένη, πανικόβλητη, πληγωμένη, προδομένη, απελπισμένη.

​

Ολομόναχη, απροστάτευτη κι αβοήθητη. Όπως τότε...

​

Με μια οικογένεια της οποίας ήμουν πάντα εγώ ο βράχος και το στήριγμα.

Με μια αδερφή που έφυγε στα 17 της για καριέρα και οικογένεια και χρόνια την εκλιπαρούσα να με βοηθήσει ν ανοίξω τα φτερά μου.

Με τη μια φίλη ν αποχωρεί μετά την άλλη σ αυτή τη τόσο δύσκολη στιγμή της ζωής μου.

Και χωρίς να θέλω και να μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν πια.

 

Η αυτοδιάγνωση και η αυτοΐαση ήταν μονόδρομος.

​

Η μόνη μου βοήθεια οι δυο εκ διαμέτρου αντίθετες και διαφορετικές πλευρές μου, μιας και κάποια στιγμή που άρχισα να γράφω και με τα δυο μου χέρια συνειδητοποίησα τι σημαίνει το ότι είμαι και αμφιδέξια, η φαρέτρα μου με τα ολιστικά κι ενεργειακά εργαλεία μου, το ένα σεμινάριο που έρχονταν το ένα μετά το άλλο σα "δώρο" για ν αντιμετωπίσω αυτό που μου συνέβαινε τη δεδομένη στιγμή, το κάρμα και η σύνδεση μου με το θείο και όταν άρχισα πλέον να επανέρχομαι σιγά σιγά η φωτογραφία.

​

Από την αυθόρμητη λήψη της, την παρατήρησή της, την κατανόηση της, τη συνειδητοποίησή της, τη σύνδεση μ’ αυτήν, μέχρι την επιλογή της και τη δημιουργία μιας ενότητας ή αφήγησης.

​

Αλλά, πάνω απ’ όλα, με τη θεραπευτική της ιδιότητα, όταν πλέον την κοιτάς και μιλάει στην καρδιά, στην ψυχή και στο πνεύμα σου.

Και βλέπεις εσένα και μόνο εσένα σ’ αυτήν.

Αναγνωρίζεις τι φωτογραφίζεις, πως και το γιατί.

Μοναδικό αίσθημα και συναίσθημα.

​

Μέσα λοιπόν από το δρόμο αυτό κατάφερα να κολλήσω όλα τα κομμάτια που έλειπαν από το παζλ της ζωής μου και να ερμηνεύσω ό,τι συνέβαινε τόσο στο σώμα μου όσο και στη ψυχή μου και το πνεύμα μου.

 

Ακόμη και οι άνθρωποι, όλα τα πλάσματα αλλά και κάθε τι που συνέβαινε στη ζωή μου, δεν έρχονταν και δε γίνονταν καθόλου τυχαία αλλά για να μάθω κάτι ακόμη για τον εαυτό μου και να με οδηγήσουν να κολλήσω ακόμη ένα κομμάτι του παζλ.

 

Μέχρι που έφτασε η ώρα της πιο επώδυνης και σοκαριστικής συνειδητοποίησης. Μια μέρα που τυχαία βρέθηκα στην Πλατεία της Καβάλας στην οποία σπάνια κατεβαίνω, που τυχαία είχε μια εκδήλωση στην οποία συμμετείχε ο Σύλλογος Αυτισμού κι ένα ημερολόγιο που αγόρασα. Το οποίο άφησα πάνω στο τραπέζι και το άνοιξα όταν με κάλεσε. Κι από την πρώτη στιγμή που άρχισα να το διαβάζω ξέσπασα σε λυγμούς.

​

Η Μαρία, το υπερευαίσθητο κοριτσάκι που δεν μπορούσα να επιβιώσω μόνη σ’ αυτό τον κόσμο.

​

Η Μαρία, που μέχρι τότε δεχόμουν απάνθρωπο κοινωνικό ρατσισμό κι αποκλεισμό -από το νηπιαγωγείο, το σχολείο, την κοινωνία με τα στερεότυπα της, τους συνεργάτες μου, τους εκπαιδευτές και τους θεραπευτές μου. Για την υπερευαισθησία μου, για τους φόβους και τις ανασφάλειες μου, για τα παραπάνω κιλά μου, για τα γυαλιά μου, για την ευφυία μου, για την αντίληψη μου και την παρατηρικότητα μου, για το υπερβολικό δώσιμο και μοίρασμα μου, για τη μεγάλη ενσυναίσθηση και συμπόνοια μου, για την αντισυμβατικότητα μου, για για για...

​

Η Μαρία που αυτό το σάπιο και σαθρό σύστημα κι αυτή η κοινωνία που όχι απλώς δεν δέχεται και δεν αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα, αλλά την πολεμά με μίσος, μνησικακία, ζήλια, φθόνο, ανταγωνιστικότητα, μ’ έκαναν να νιώθω και να πιστεύω πως είμαι “προβληματική”, ενώ τελικά είμαι διαφορετική και χαρισματική. Έχω και ΔΕΠΥ ως νευρολογική διαταραχή από επτά μηνών έμβρυο και βαθύ γεννητικό τραύμα και αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας – και όχι μόνο.

​

Και κανένας μέχρι τότε δεν μου είχε δώσει τα εφόδια και τα όπλα, ούτε καν την ειδική μεταχείριση που χρειαζόταν για να μπορέσω ν ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω, για να μπορέσω ν’ ανθίσω.

​

Άρχισα να κάνω το ένα τεστ μετά το άλλο. Για μέρες, για εβδομάδες, για μήνες. Τεστ IQ, τεστ EQ, τεστ προσωπικότητας, τεστ παρατηρητικότητας, τεστ αντίληψης, τεστ εντόπισης διαφορών. Αλλά και εκτενή έρευνα για όλα αυτά που είχα ανακαλύψει για μένα. Είχα τόσο μεγάλη ανάγκη να καταλάβω ποιά είμαι και που ανήκω τελικά. Γιατί πάντα ένιωθα πως ήμουν ανάμεσα σε δυο αντίθετους κόσμους και πως δεν ανήκω πουθενά.

​

Ανήκω λοιπόν στο 0,1% των ανθρώπων που έχουν υποστεί όλα αυτά τα τραύματα τόσο στην εμβρυική τους ζωή, όσο και στη γέννηση τους όσο και μωρά. Και δεν αναφέρομαι καν στα πολλαπλά κοινωνικά τραύματα που βίωσα.

​

Είμαι Twice Exceptional δηλαδή έχω και υψηλό IQ & EQ αλλά και ΔΕΠΥ ως νευρολογική διαταραχή κι αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας και τραύμα και αμφιδεξιότητα.

Ήταν ένα τεράστιο σοκ για μένα. Άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και έβγαινε η μια συνειδητοποίηση μετά την άλλη. Αμέτρητες κι ατελείωτες συνειδητοποιήσεις που με οδηγούσαν να ερμηνεύω όλα αυτά που κανείς μέχρι τότε δε μπορούσε να δει και να μου εξηγήσει.

​

Μετά όμως ξύπνησε ένας απίστευτα συσσωρευμένος θυμός, ακόμη και οργή, για όλες τις προσβολές, κρίσεις, επικρίσεις, απαξιώσεις, υποδείξεις, κοροϊδίες, χλευασμούς, κακεντρέχειες, αδικίες που είχα επί δεκαετίες δεχτεί στη ζωή μου.

 

Απέραντα μοναχικό, επίπονο κι επώδυνο αυτό το ταξίδι.

Αλλά, ταυτόχρονα, και απέραντα λυτρωτικό.

Σ’ όλο αυτό το δρόμο, μια φράση ήταν αυτή που με κρατούσε.

Όταν λύγιζα.

Όταν έπεφτα.

Όταν κατέρρεα.

Όταν πονούσε η καρδιά μου από τη θλίψη και την απογοήτευση.

Όταν καιγόταν το νευρικό μου σύστημα από τον θυμό και την οργή.

Όταν το σώμα μου μιλούσε σε κάθε λέξη, σε κάθε σκέψη και σε κάθε συναίσθημα που βίωνα.

​

Ήταν μια φράση του Alberto Viloldo:

«Ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω σου, όσο κι αν δέχεσαι πόλεμο, όσο κι αν σ’ αμφισβητούν γι’ αυτό που είσαι και κάνεις, εσύ να μη χάνεις την πίστη και το θάρρος σου και να συνεχίζεις στο μονοπάτι της ψυχής σου.»

Μαζί του είδα ποια ήμουν σε προηγούμενη ζωή.

Μαζί του αποχαιρέτισα ψυχές.

​

Και ήρθε η στιγμή, σ’ αυτό το δρόμο της αυτογνωσίας, της αυτοδιάγνωσης και της αυτοΐασης, που συνειδητοποίησα το πιο ουσιαστικό και σημαντικό.

​

Δεν υπάρχει κανένας άλλος πέρα από τον ίδιο σου τον εαυτό που να σε γνωρίζει καλύτερα. Καλύτερα από κάθε οικείο σου πρόσωπο, καλύτερο από κάθε “ειδικό”.

​

Κι έτσι άρχισα ν ακούω την εσωτερική μου φωνή και σοφία και να θεραπεύω το ένα θέμα μετά το άλλο στον εαυτό μου και μετά στους γονείς και την οικογένεια μου και μετά σε φίλους ζώα ακόμη και φυτά. Άρχισα να βλέπω παντού πως η ενεργειακή, ολιστική προσέγγιση θεράπευε απίστευτα πράγματα.

 

Έτσι και στη φωτογραφία. Άρχισα να επιλέγω μόνη μου τις φωτογραφίες μου, να κάνω μόνη μου το editing, να φτιάχνω μόνη μου τις δικές μου αφηγήσεις και ιστορίες και να σχεδιάσω μόνη μου και τη φωτογραφική μου ιστοσελίδα.

Υπάρχουν τραύματα που δεν μπορείς να θεραπεύσεις.

Θα μείνουν ανεξίτηλα και χαραγμένα στην καρδιά και στον εγκέφαλό σου.

Θα ξυπνούν κάθε φορά που κάποιος ή κάτι τα τροφοδοτεί.

Το πιο σημαντικό είναι να τα αναγνωρίζεις.

Και να τα διαχειρίζεσαι με επίγνωση.

Να μπορείς να κάνεις τα τραύματά σου Εσωτερική Σοφία και ν ακούς αυτή και μόνο αυτήν.

​